මේ සිංහල බැරි අපගෙ රටයි

ස්වර 16ක් ව්‍යංජන 43ක්  සහිතව එන අපේ හෝඩිය, එහෙමත් නැත්නම් සිංහල හෝඩිය ගැනයි අද බළකායෙ අවධානය යොමු වෙන්නෙ. අපි කතා කරන්නට යන මාතෘකාව පොඩ්ඩක් පැත්තකින් තියලා අපේ සිංහල හෝඩිය ගැන ටිකක් විපරම් කරලා ඉමු.

පටන් ගනිද්දිම කිව්වා වගේ සිංහල හෝඩියට පණකුරු, එහෙමත් නැත්නම් ස්වර 16කුත් ගතකුරු හෙවත් ව්‍යංජනාක්ෂර 43කුත් අන්තර්ගත වෙනවා. ස්වර, ව්‍යංජන දෙකම ඇතුලත් හෝඩිය හඳුන්වන්නෙ මිශ්‍ර සිංහල හෝඩිය කියලයි (ශුද්ධ සිංහල හෝඩිය කියන්නෙ මහප්‍රාණ අකුරු රහිත හෝඩියට, මෙහි සම්පූර්ණ අකුරු ගණන 32යි).

අපි හදිස්සියේම සිංහල හෝඩියේ අක්මුල් හොයන්නට පටන් ගත්තෙ ඇයි කියලා හිතාගන්න පුළුවන්ද? සැරිසර චාරිකා තරමටම (සමහර විට ඊටත් වඩා) අන්තර්ජාලයේ වෙබ් පිටු, බ්ලොග් අතර සැරිසරන අපේ කණ්ඩායම නිතර දකින දෙයක් බවට මේ ව්‍යාකරණ  දෝෂ පත්වෙලා. බොහොමයක් වෙබ් අඩවි, බ්ලොග් පමණක් නෙමෙයි, එදිනෙදා ව්‍යවහාරයෙත් විව්ධ වෙනස්කම් දකින්නට පුළුවන්. භාෂාවකට කලින් කලට විවිධ වචන එකතු වීම සාමාන්‍ය දෙයක්. භාෂාවකට වචන එකතු විය යුත්තෙ එම බස රැකෙන, එය තවත් දියුණුවන ආකාරයට මිස එය නැසෙන ආකරයට නොවෙයි. භාෂාවක විකෘති වීමක් සිදුවෙනවා නම් එම භාෂාව භාවිතා කරන්නන් විසින් බස නැසෙන්නට පෙර රැකගත යුතු වෙනවා.

අප බොහෝවිට ලිඛිත සිංහල වල දකින්නෙ මහාප්‍රාණ, අල්පප්‍රාණ අකුරු වැරදි ලෙස යොදාගැනීම්. සරලව කිව්වොත් න ණ ල ළ දෝෂ.  ඒ වගේම හරසුන් කෙටි යෙදුම් පවා සිංහලට එක් වෙමින් පවතිනවා. උදා: ලොල් …… මෙහි ඉංග්‍රීසි යෙදුම “Laugh Out Loud” වුවත්, මෙලෙස සිංහලෙන් “ලොල්” (lol) යනුවෙන් භාවිතා කිරීම අරුත් සුන් වේ ( සිංහල භාෂාවේදී යම්කිසි දෙයකට ඇලීම, තෘෂ්ණාව යන තේරුම ගෙනදීමට “ලොල්” වචනය යොදා ගනී). මීට අමතරව විහිළුවට සිංහල වචන විකෘති කිරීමත් දැන් ඉතාමත් ජනප්‍රිය වෙමින් පවතී (පික්ශු, අෆි, ෆල …. ආදී වශයෙන්). මෙහිදී  ඉහත කී කරුණු දෙක ගැනම අපට අවධානය යොමු කරන්න වෙනවා.

සිංහල ව්‍යාකරණ අපේ ඈයොන්ට මෙච්චරටම වරදින්නෙ ඇයි?  සිංහල භාෂාව, අධ්‍යයන පොදු සහතිකපත් සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයේ අනිවාර්ය විෂයක්ව තිබියදීත් අපේ සිංහල දැනුම දිනෙන් දින මොට වෙන්නෙ ඇයි? විශේෂයෙන්ම අප රටේ උගත් පරපුර තුල මෙම තත්වය වැඩිපුරම දකින්නට ලැබීම කණගාටුවට කරුණක්.  ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් අධ්‍යාපන කටයුතු කරන සිසුන් බහුතරයකගේ සිංහල දැනුම දුර්වල මට්ටමක පවතී. හොඳින් කතා බහ කලත් ලියන්න කියන්න අපහසුයි. නමුත් අපට සිංහල බැරිවීමට සම්පූර්ණ හේතුවත් ඉංග්‍රීසි භාෂාව කියලා කියන්න බැහැ මෙතනදි.  මොකද භාෂා දෙකම නිවැරදිව භාවිතා කරන පිරිසකුත් අප අතර නැතුව නෙවෙයි. මෙතන ප්‍රධාන ගැටළු ලෙස අපි දකින්නෙ නොසැලකිලිමත් කම, සාමාන්‍ය පෙළ පන්තියේදි උගත් දෑ අමතක කරලා ඉහලට යන කොට සිංහල භාවිතයෙන් දුරස් වීම, දරුවන්ට ඉංග්‍රීසි හුරු වෙන්න කියලා නිවෙස් වල මව්බස වෙනුවට ඉංග්‍රීසි කතා කිරීම, සිංහල කතා කිරීම මදිකමක් ලෙස සලකන උගත් මෝඩයන් රැලකුත් ජාතියේ අවාසනාවට බිහිවීම. මෙන්න මේ වගේ හේතු නිසා වර්තමාන පරපුර සිංහල වෙනුවට අමුතුම භාෂාවක් කතා කරයි. එම භාෂාවේ සිංහලට වඩා ඇත්තේ කෙටි යෙදුම්, විකෘති කල වචන සහ ඉංග්‍රීසි වචනයි. මෙතනදි පැහැදිලිවම සිදුවන්නේ එක භාෂාවක්වත් වත් හරියට කතා නොකිරීමයි. අවසානයේ බලද්දි මේ වගේ උදවියට එක භාෂාවක් වත් හරියට බැහැ. අතීතයෙදි සිංහල මිනිස්සු අකුරු කරන්න ගියේ පන්සලට.  සිංහල භාෂාව වගේම සාහිත්‍ය, බුද්ධ ධර්මය පිළිබඳ එතනදි උසස් මට්ටමේ අධ්‍යාපනයක් ඔවුන්ට ලැබුණා. වර්තමානය වනවිට මේ තත්වය අපෙන් ගිලිහිලා ගිහින් මදිවට සිංහල ඉගෙන ගැනීමටත් වැඩිදෙනාගෙ නැඹුරුවක් නැහැ. මේ අතර දකින්නට පුළුවන් හාස්‍යජනකම දේ තමයි සමහරුන්ට ඉංග්‍රීසි කතා කරන්නට යාමේදී වැරදුනොත් එය මදිකමක් ලෙස සැලකුවද සිංහල වැරදුනාට ගානක්වත් නැති වීමයි. හරියට සිංහල කතා කරනවට වඩා මෙහෙම කතා කරලා ආඩම්බර වෙන්නෙ අහවල් එකක් ගැනද?

මෙම අභියෝගයන්ට මුහුණ දෙමින් සිංහල බස අපූරුවට භාවිතා කරන පිරිසකුත් අප අතර නැතුවාම නෙමෙයි, ඉන්නවා. නමුත් ඔවුන් අතරම ඉන්නවා පිරිසක්, හොඳට සිංහල දැනගෙනත් විහිළුවට වචන විකෘති කරන. මේ කෙරුවාව හුදු විහිළුවක් නෙ කියලා අහක දාන්න බැරි කමකුත් නැහැ.  නමුත් එකම විහිළුව දිගින් දිගටම කරන්න ගියොත් ඒක විහිළුව කරන කෙනා ඇතුළු අවට ඉන්න කාට කාටත් පුරුද්දට යනවා. අමුතු අමුතු වචන අපේ ශබ්ද කෝෂයට එකතු වෙන්නෙ අන්න එහෙමයි. මේ ව්‍යසනයට විද්‍යුත් මාධ්‍ය පවා වගකිව යුතුයි. භාෂා දෙක තුනක් එකට එකතු කර කතා කිරීම (සිංහල, ඉංග්‍රීසි, හින්දි සහ විටෙක දෙමළ) ගුවන් විදුලි නිවේදකයන්ගේ අළුත් නිවේදන රටාවක් බවට පත්වුණේ මීට වසර කිහිපයකට උඩදි. මේ වෙද්දි එය රූපවාහිනියත් ආක්‍රමණය කරල හමාරයි. මිලියන 15.6ක් වන සිංහල ජනගහණයෙන් සිංහල භාෂාව කතා කරන පිරිස සංඛ්‍යාත්මකව ඊට වඩා හුඟාක් අඩුයි. අපි කියන්නෙ සැබෑවක් බව වැටහේවි සුපිරි වෙලඳසැල්, සිනමාශාලා අවට ටික වෙලාවක් ගැවසුණොත්. මේ මාතෘකාව ගැන කතා කරද්දි ගමෙන් නගරෙට එන, විදේශගත වෙන පවුල් ගැනත් කියන්නම ඕනෙ. ගමෙන් නගරෙට ඇවිත් ඒ ජීවන රටාවට හුරුවෙන්නට යන තරුණ තරුණියන් මෙන්ම ඇතැම් වැඩිහිටියන් පවා එදිනෙදා බස් වහරට ඉංග්‍රීසි වචන ඈඳා ගන්න නැඹුරු වෙනවා. මේ තුලින් තමාගෙ සමාජ තත්වය ඉහළට යනු ඇතැයි ඇතැමෙක් මුලා වීම තුලිනුයි හුදෙක්ම මෙය සිදුවන්නේ (වත්මන් ව්‍යවහාර භාශාවෙන් කියනව නම් ටිකක් ‘පොශ්’ වෙන්න හිතාගෙන සාදයකදි මද්‍යසාර පානය හා සමාන වැඩක් තමයි මේකත්). විදෙස්ගත වෙන සිංහල පවුල් ගැන කීවොත් කියන්නට තියෙන කණගාටුදායකම සිද්ධිය තමයි එහෙ හැදෙන වැඩෙන අපේ දරුවන්ට මව්බස බැරිවීම. ලෝකේ අනික් හැම රටකින්ම වගේ, බටහිර රටවලට සංක්‍රමණය වූ විවිධ ජාතීන්ගෙ දරුවන් (උදා: ඉන්දියාව, චීනය, තායිලන්තය, ස්පාඥ්ඥය …ආදී රටවල්) අපූරුවට තමන්ගෙ මව් බසින් කතා කරද්දි අපේ දෙමව්පියො “බබාලට සිංහල බෑ” කියන්නෙ හරිම ආඩම්බරයෙන්. ටිකෙන් ටික අපේ භාෂාව අපෙන් ඈත් වෙන්නෙ අපටත් නොදැනීමයි.

සිංහල භාෂාව කියන්නෙ ලෝකෙ තියෙන පොහොසත්ම භාෂාවලින් එකක්. ඒ වගේම අපට අගයක් නැති උනාට වඳවී යන භාෂාවලිනුත් එකක්.  සිංහල දිවට හුරු අපි ඉංග්‍රීසි, හින්දි ආදී අනෙක් භාෂාවල් පහසුවෙන් ග්‍රහණය කරගත්තත් එම ජාතීන්ට අපේ භාෂාවට එහෙම ලේසියෙන් හුරු වෙන්න බැරි බව ඔබ දන්නවාද? මේ තරම් සාරවත් භාෂාවක් නිකරුනේ අපෙන් ගිලිහී යන්නට ඉඩ තියමුද? සිංහල කතා කිරීම අපට නම් ආඩම්බරයක්. මගේ මව් බස කියලා කියන්න තියෙන්නෙ සිංහල. වෙන කිසිම භාෂාවකට ගන්න බැරි, දෙන්න බැරි තැනක් ඒක. සිංහල භාෂාව රැක ගැනීමේ වගකීම පැවරෙන්නෙ සිංහල කතා කරන අපටමයි. සිංහල භාෂාව රැකගත යුත්තේ සිංහලයන්ම වන අතර සුද්දන් පැමිණ එය රැක දෙන්නෙ නැහැ. අද සිටවත් ඔබ සිංහල භාෂාව භාවිතයේදී පෙරට වඩා සැලකිලිමත්වී අපගේ භාෂාව රැක ගැනීමට කටයුතු කරන්න, නැතහොත් වඳ වෙමින් පවතින භාෂා ගොන්නෙන් වඳවූ භාෂා ගොන්නට නුදුරේදීම සිංහල භාෂාවත් එකතුවීම නොවැලැක්විය හැකි වෙයි. ඒ බව සිහි තියාගෙන අපි කටයුතු කරමු. එහෙම කියන ගමන් මේ සටහන අවසන් කරන්නට හිතුවා ප්‍රවීණ නාට්‍යවේදී ජයලත් මනෝරත්නයන්ගෙ ගුරු තරුව වේදිකා නාට්‍යයේ එන මෙන්න මේ ගීතයත් සමඟින්.

අ ආ ඇ ඈ ඉ ඊ උ ඌ
අනාදිමත් කලක් ලියූ

අප රට අර බල
ආන්තරාවක
ඇදී ඇදී යත
ඈතින් ඈතට
ඉහමොල මද නැති
ඊලඟ පරපුර
උන්ගේ ලෝකයෙ
ඌරන් වූ හැටි

ක ඛ ජ ට ද න ත ධ
පැන පැන යනවිට
ය ර ල ව සරලව
පරලොව යන රඟ
උන්ගේ අං මැද
අපටයි අඃ අන්තිමේ

ගීතය ලබාගත්තේ – අවකාශයේ නූර්ති නාඩගම් ගී එකතුවෙන්