ජිනදාස, සරල බව උතුම් කොටගත් සැබෑ මිනිසෙකුගේ කතාව ….

අවුරුදු සියය ඉක්මවා ජීවත්වන මිනිසුන් සොයා ගැනීම අප රටේ අපහසු කරුණකි. අවුරුදු 50, 60 වැනි කාලවලදී නොයෙකුත් ලෙඩ රෝග වලට ගොදුරුව, තවත් අවුරුදු කීපයක් දුක්විඳ, බොහෝ දෙනා කෙටි කාලයකින් අවසන් ගමන් යයි. මේ අවසාන කාලයේදීත් බොහෝ විට සිය පවුලේ සාමාජිකයන්ගේ උදව්වෙන් ජිවත් වේ. ජීවත් වුවත් මළවුන් වැනිය. මෙවැනි බොහෝ දෙනා අප අපට අද සමාජයේ අනන්තවත් හමුවේ.

නමුත් කිසිවෙකුටත් බරක් නොවී තමන්ගේ ශක්තියෙන් වසර 111 පුරා ජීවත් වූ මිනිසෙකු ගැන ඔබ දන්නවාද? කාත් කවුරුවත් නැතිව මෙපමණ කලක් කෙසේ ජීවත් වනවාද යන්න නම් හිතා ගැනීමට අපහසු කරුණකි. අඩුම තරමේ රජයෙන් හෝ කිසිම ආධාරයක් නොලබා මෙලෙස ජීවත් වීම යනු අද කාලයේ හැටියට පුදුමයට කරුණකි.

අසහාය කාය ශක්තියකට හිමිකම් කියූ මොහු, අප කවුරුත් නම කිවූ සැණින් දන්නා “යකඩයා” නමින් හැඳින් වූ සාංචිආරච්චිගේ ජිනදාසයි. කිසිදා නොසැලුණු මේ අසහාය මිනිසා පසුගිය දිනෙක මෙලොවින් සමුගත් පුවත අසන්නට ලැබුණි. රජයේ වියදමින් අවසන්  කටයුතු කළ බවත් දැන ගන්නට ලැබුණි.

මුළු රටක් දැන සිටි මේ මිනිසා කිසි දිනක අනුන්ගෙන් කිසිවක් බලාපොරොත්තු වූ අයෙකු නොවේ. තමන්ට අවශ්‍ය දේ තමා විසින්ම සපයා ගනිමින් ඉතාම අල්පේච්ඡ ජීවිතයක් ගත කළ මිනිසෙකි. කිසිවක් තමා වෙනුවෙන් ඉතිරි කර නැති මොහු, තමාට ලැබෙන පරිත්‍යාගයන්ද ‍දුප්පතුන්ට පරිත්‍යාග කරමින් මහ මඟ ජීවත් විය. තමන්ට කියා නිවසක් හෝ කිසිම දෙයක් නොමැති මේ අපූරු පුද්ගලයා සිය ප්‍රථම ආදරය වෙනුවෙන් ජීවිත කාලයම කැප කර ඇති ආතර, තම ආදරවන්තිය කාපිරින් විසින් මරා දැමීමෙන් අනතුරුව තනිව ජීවත් වීමට තීරණය කර ඇත. තමාට යකඩයා යන නමින් ඇමතීම පිළිබඳ ඉතා නිහතමානි ආඩම්බර කමක් හිත රඳවාගෙන සිටි මොහු තමන්ගේ සැබෑ නම වන ජිනදාස යන නමට දැක්වූයේ දැඩි කැමැත්තකි. ඒ බුදු හිමියන්ට සේවය කරන අයෙකු ලෙස හැඳින්වීමටයි.

වරෙක ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා හමුවූ අවස්ථාවේදී ලබාදුන් රුපියල් 10,000 ක මුදල ජනාධිපති මන්දිරයෙන් පිටව යද්දීම ඒ අසල සිටි යාචකයන්ට බෙදා දී තිබුණි. “ ඉතින් දහදාහ එතන බෙදුවා හිඟන්නොන්ට. ඉතිං මට පොලිසියෙන් කිව්වා මොන පිස්සු වැඩක්ද ඕයි මේ කලේ?  මම කිව්වා මම තනි මිනිහෙක් කනවට වඩා ඔය සිය ගාණක් දුප්පත්තු කන එක කොයි තරම් පිනක්ද කියලා ඇහුවා. ඉතිං කොල්ලෝ ටික සේරම පිරිලා. ඉතිං දුන්නා. ඊට පස්සේ මට පිස්සු කියලා ඔක්කොම හිතා ගත්තා. පිස්සුවක් නෙමෙයි ඒක මගේ කරුණාව. ඒක ජනාධිපතිතුමාටත් පිං. එතුමා දීපු සල්ලිනේ. එතුමාට පින් අයිති වෙන්න ඕනේ.”  තමන්ට ඉන්න හිටින්න තැනක් නැතිව, කන්න බොන්න දෙන්න කෙනෙක් නැතිව ඔහේ ඇවිද ඇවිද හිටපු සියවසක් ඉක්මවූ මේ මිනිසාගේ සිතුම් පැතුම් කොතරම් ආදර්ශවත්ද.

කිසිවෙකුගෙන් කිසිවක් බලාපොරොත්තු නොවූ මොහු මගෙන් එක් ඉල්ලීමක් පමණක් කළේය. “මහත්තයා මේ විස්තර පත්තරේට ලියන්න. අපේ අනාගත ළමයි මේවා දැන ගන්න ඕනේ. මෙච්චර කාලයක් මම මේ විදියට නිරෝගීව ජීවත් වෙන්නේ මස් මාංශ නොකාපු නිසා. ඒ වගේම අරක්කු සිගරැට් නොබීපු නිසා” මේ සාකච්ජාව  අන්තර්ජාලයට එක් කරන බව පැවසුවත් එය ඔහුට අවබෝධ කර දීමට නම් මට නොහැකි විය. අවාසනාවට ඔහු මිය යන තෙක්ම මෙම සාකච්ජාව පුවත් පතකට ලිවීමට මට අවස්ථාවක් නොලැබුණි.

මොහුට යකඩයා යන නම පට බැඳුණු ආකාරය ඉතාම රසවත් කතාවකි. මේ ඔහුගේම වචන වලින්… “ඉතිං අපි රේල් පාරේ යනකොට කංකානම යන්න දෙන්න බෑ කිව්වා. ඇයි කියලා අහුවා. අපට තාර පාරක් නෑනේ රේල් පාරෙනේ යන්න තියෙන්නේ කිව්වා. නෑ ඒ වුණාට යන්න දෙන්නේ නෑ කිව්වා. තමුසේ කොහොමද රජ්ජු‍රුවෝ වෙන්න හදනවාද කියලා ඌ ගැහුවා අර රේල් පීල්ල මනින ලෙවෙල් එකෙන් මට එකක්. ගහපුවාම යකඩ කූර අල්ලාගෙන ඇදලා ගත්තා. සීයා උගන්නපු චීනඩි සාස්තරෙන් දුන්නා බීජ කෝෂය, තැලිවල, බොටුව පහර තුන ගැහුවා දිව එළියට දාගෙන වැටුනා. මුගේ ඔළුව පලන්න නෑනේ පොල්ලක් කියලා හිටන් බලපුවාම අර අඩි 10 රේල් පීලි ගොඩක් තියෙනවා. ඉතිං මම ඇල්ලුවා එකක්. පුළුන් රොද වගේ ආවා. ආවාම අර රේල් පාර අස්සෙන දාලා නැමුවා. මුගේ බෙල්ලට දාන්න ඕනේ කියලා. පස්සේ බෙල්ලට දාලා හිර කළා. පස්සේ උසාවි ගිහින් මට කියලා ගැලෙව්වේ. නඩුකාරයා ඇහුවා තව යකඩ පුත්තු ගෙදර නැද්ද කියලා. ඊට පස්සේ උසාවියෙන් එනකොට නඩුකාරයා කිව්වා ඔය ශක්තිය හොඳට යොදවන්න කිව්වා. නරකට යොදවන්න එපා කියලා. මම කිව්වා නිකරුනේ අලියෙක් ගැහුවොත් මම අලියටත් ගහනවා කිව්වා. එලියට එනකොට ආන් යකඩයා යනවා කියලා කට්ටිය කිව්වා.”

මේ සිදුවීමෙන් පසුව ඔහුට ඉතා විශාල ප්‍රසිද්ධියක් ලැබුණු අතර විදේශ රටවලින් පවා මොහුව රැගෙන යන්නට පැමිණි බවත් නමුත් ලංකාවේ සිටීමට සහ රටට සේවය කිරීමේ කැමැත්ත නිසා එසේ නොගිය බව මා සමග පැවසීය.

තම ජීවිත කථාව චිත්‍රපටයකට නැඟිම පිළිබඳ ඉතාම ආඩම්බරයෙන් සිටියත්, ගාමිණී ෆොන්සේකා මහතා යකඩයාගේ චරිතය රඟපෑ ආකාරය සම්පූර්ණයෙන්ම තම චරිතයට නිගා කිරීමක් ලෙස හෙලා දකියි. කිසිදිනෙක මත්පැන් සිගරැට් තොල නොගෑ මේ සැබෑ මිනිසා තම ජීවිත කතා පටයේදී මත්ලෝලියෙකු සේ හැඳින්වීමට එහි අධ්‍යක්ෂ මරවනාගොඩ සහ ගාමිණි ෆොන්සේකා ගත් උත්සහාය ගැන ඔහුගේ වදනින්… “ මම කීවා ගාමිණියට එන්න කියලා වත්තලට ගෙනාවා. මං අරක්කු බොනවා මස් මාලු කනවා දුම්බොනවා  දැකලා තියෙනවාද යකෝ කියලා ඇහුවා මං. පර බල්ලා…. ඒක මං පුරුද්දක් වශයෙන් කරන දෙයක් කියලා මගෙන් සමාව ගත්තා” මේ ආකාරයට එදා සිටම මේ මිනිසා අසාධාරණයට ලක් වී ඇති අතර මෙම චිත්‍රපටය වෙනුවෙන්ද තමා කිසිම මුදලක් ලබා නොගත් බව පැවසුවේ ඉතාම උජාරුවෙනි.

සිය ජීවිතයේ අවසාන කාලයේදී පවා මොහු ගතින් වයසට ගියද සිතින් තම තරුණ කල තිබූ ජවය මත ජීවත් වූ අයෙකි. ඔහුගේ අසාහාය කාය ශක්තිය පිළිබඳ මා විමසූ විට පැවසුවේ ඕනෙ වෙලාවට ශක්තිය තමාට ලැබෙන බවයි. මොහුගේ කායික ශක්තියේ හා මානසික ශක්තියේ නොගැලපීම අවසන් කාලයේදී මානසික රෝහලේගතකරන්නට හේතුවක් වන්ට ඇතැයි මට සිතේ. සිය වසකටත් වඩා වැඩි කලත් ජීවත් වූ මොහුගේ පෙනුම අවුරුදු 70 පමණ අයෙකුගේ වන අතර කටහඬද ඉතාම තියුණුය. සිය ජීවිතයේ අවසන් දශක කීපය ඉතා ධාර්මිකව ගෙවන්නට උත්සහා ගත් බවක පෙනෙන්නට තිබුණි. යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර කෙරෙහි ඉතා තදින් විශ්වාස කළ මොහු  නිතරම යමක් සඟාවාගෙන ආරක්ෂා කරන අයුරක් දිස්විය. තමන් සතුව තිබූ සියල්ල අන් අයට බෙදා දුන් ජිනදාසට ඉතිරිව තිබූ යකඩ යෂ්ඨියත් ත්‍රිකුණාමල රෝහලේදී මීට වසර ගණනාවකට කලින් කිසියම් කෙනෙකු පැහැර ගත් බව පැවසුවත්, ඔහුට එය ගැන එතරම් තැකීමක් තිබුණේ නැත.

සිය තරුණ කාලයේදී සිදුකළ යම් යම් ක්‍රියාකාරකම් පිළිබඳ කිසිඳු අවස්ථාවක පසුතැවීමක් ඔහුට තිබුණේ නැත. බලාපොරොත්තුවක් ද තිබුණේ නැත. නමුත් නිදහස් තැනෙක සැඳෑ සමය ගත කිරීමේ ආශාවක් නම් හිතේ තිබුණු බව පැහැදිලිය. හැම විටම තමන් නිවැරදි දේ කළ බව ඔහුගේ විශ්වාසය විය. තමන්ට කාත් කවුරුවත් නොමැති බව පැහැදිලිව දැන සිටි ජිනදාස පිලිබඳව මුළු ලංකාවම දැන සිටියත්, ඔහු කිසිවෙකුගෙන් කිසිවක්ම ඉල්ලා සිටියේද නැත. සිය ජීවිතයේ අවසන් කාලය මොහුට මානසික රෝහලක ගත කරන්නට සිදුවුණේ මොහු මානසික රෝගියෙක් වූ නිසා නොවේ. තමන්ගේ කියා කිසිවෙකු නොමැතිවීමත්, ඔහු තුළ තිබූ අනුන්ට අවනත නොවන ගතිය නිසාත්, කකුලේ දිගුකලක් පැවති තුවාලය නිසාත් මානසික රෝහල ඔහුට තම දිවියේ අවසාන නවාතැන්පළ බවට පත්විය. ඔහුට  ලංකාවේ රොබින් හුඩ් යැයි කීවත් රොබින්හුඩ්ට ලැබුණු පිලිගැනීම පසුකාලයේදී ඔහුට ලැබී තිබුණේ නැත. බලාපොරොත්තු වූයේද නැත. එසේ බලාපොරොත්තුවක් නොමැතිව අනුන්ට හැකි පමණින් උදව් කළ ඒ අසාමාන්‍ය ශක්තිමත්  මිනිසාට අපි නිවන් සුව පතමු.

යකඩයා සමග 2010 දි කරන ලද සාකච්චාවෙන් කොටසක්…