වවුනියාව

යුද්ධයේ අවසාන සමයේ වවුනියාවට යාමට මට අවස්ථාවක් ලැබුණා. දැන් වගේ නෙවෙයිනෙ; අමාත්‍යාංශයෙන් ලියුම් ගහල, අවසර ලත් වාහනයක් එවල, මැදවච්චියෙදි ඒ ලියුම එතන නිලධාරියට පෙන්නල… අලි කට්ටක් කාල තමයි ගියෙ.

වවුනියාවෙදි අපට නොයෙකුත් උපදෙස් ලැබුණ: කොහෙවත් යන්න එපා; වැඩ ඉවර වුණහම සපයා ඇති වාහනයෙ සපයා ඇති නිල නිවසට යන්න; සපයන කෑම කන්න…

ඒත් කලින් වැඩ ඉවර වුණු දවස් කිහිපයෙ රස්තියාදුවෙ යන්න අපට ඒ උපදෙස් බාධාවක් වුණේ නෑ.

වවුනියාවෙ නගරයට ඉතා සමීපයේ වැව් කිහිපයක් තියෙනවා. වැව් හැදුවෙ කවුද කියල අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නෑනෙ. නමුත් දැන් මේ වැව් අසබඩ පදිංචිව ඉන්නෙ බහුතරය ද්‍රවිඩ ජාතිකයන්. නගරය පුරාම කෝවිල් විශාල සංඛ්‍යාවක් තියෙනවා. විශේෂයෙන් වැව් අසබඩ. අප එහි යන කාලෙ පායන නිසා වැව් බොහොම හිඳිලා. ඉතින් අපි කණ්ඩියෙන් බැහැලා, වැව මැද වතුර තියෙන හරියට ගිහින්, වැව් පතුළේ හිඳගෙන අවට සිරි නැරඹුවා. ඔය වෙලාවෙ ඈත වැව් ඉවුරෙ ළමයින් කණ්ඩායම් සෑදී යමින් සිටියා; බැලූ බැල්මට අතිරේක පන්ති ඉවර වෙලා යනව වගෙයි. ඉන් එක් කණ්ඩායමක් නැවතිලා අප දෙස බලා සිටින බව පෙනුණු නිසා මම අත වැනුවා. ඔවුන් කණ්ඩියෙන් පැනල අපි දිහාවට ආවා.

අපිට දෙමළ බෑ; ඒ ගොල්ලන්ට සිංහල බෑ.

අපි හිනා වෙනවා; ඒ ගොල්ලොත් හිනා වෙනවා.

ඉතින් මං දැන හිටි දෙමළ වචන ටිකෙන් මම දමල ගැහුවා: එන්න පෙයර්? වයසු එන්න? ක්ලාස් පෝවදා? ඉදු උංගලුඩෛය තංගෛ?

ළමයිනුත් ඇරියෙ නෑ; එක එක උත්තර දෙන ගමන් උං අපිට හිනා වෙනවා. අන්තිමට අපේ අත්වලින් ඇදගෙන අපිව අරන් ගියා එයාලගෙ ගෙදරට. ගෙවල්වල  මිනිස්සුත් හරි හොඳයි; කියන වචන නොතේරුණාට, එයාලගෙ ගෙදර හදල තියෙන පොඩි කෝවිල අපට පෙන්නුවා; තේ සහ කැවිලිවලින් සංග්‍රහ කළා. හිනා වෙවී අපි දිහා බලා හිටියා. ඊට පස්සෙ ළමයින්ට අපිට තව කෝවිල් පෙන්නන්න යන්න ඉඩ හැරියා.

පුදුම විශ්වාසයක්.

කෝවිල් දෙකක් විතර බලනකොට අපිට තේරුණා මේව ඔක්කොම එක වගේ කියල. ඒත් ළමයින්ට කියා ගන්න බෑනෙ. යන යන තැන, විශේෂයෙන් ළමයින්ගෙ යාලුවන් මුණ ගැහෙනකොට ඔවුන්ගෙ ඡායාරූප ගන්නත් අපට සිද්ද වුනා: ඔවුන් පෙළට හිටගෙන හිනා වෙවී ඉන්නවා. ඒ ගොල්ලො අපවත් අරන් දුර පාරකින්, රේල් පාරෙ දිගේ ගිහින්, ලෑලි ගෙවල් සහිත වත්තක් මැදින් වැටුණු පාරවල් ඔස්සේ ගියා ගියා ගියා. අන්තිමට ආවා තවත් කෝවිලක් ළඟට. එතන උත්සවයක්. කෝවිල  ඇතුලෙ පූසාරිතුමා දේශනයක්. ඉතින් හැම කෝවිලකදිම වගේ පාවහන් ගලවල පය සෝද ගත්තත් ඇතුළට යන්න විදිහක් නෑ. බොහොම සැරෙන් කෙරුණු ඒ දේශනාව හරියට බැණුමක් වගේ. අපි එළියට වෙලා ඒ දෙස බලා හිටියා අනික් එළියෙ හිටි මිනිස්සුත් එක්ක. මෙලෝ හසරක් තේරෙන්නෙ නෑ. ටිකකින් කට්ටියම හැරි හැරි අපි දිහා බලනවා; ළමයින් හිනා වෙනවා. පස්සෙ අපිවත් ඇදගෙන එළියට ආ ළමයින් අභිනයෙන් අපට කිව්වා සිද්දිය: මගේ යෙහෙළිය සිටියෙ ඇගේ දිගු කෙස් කලඹ නිදහසේ හෙළාගෙන- පූසාරි තුමා ඒක දැඩි සේ විවේචනය කරල!!

තවත් දිනයක අපි ගියා වීදි සංචාරයේ. අඳුර වැටීගෙන එන වෙලාව. නගරයේ බස් නැවතුම ළඟ තියෙනවා මුදල් ගෙවා නාන තැනක්. පෙණුමෙ හැටියට සෑහෙන පරණ තැනක්. මෙච්චර වැව් තියෙද්දි අමුතුවෙන් නාන තැන් මොකටද? ඒත් එතන බොහොම ජනාකීර්ණයි. ඒ වෙලාවෙ අඳුර වැටීගෙන යන වෙලාව නිසා හිටියෙ පිරිමි අය විතරයි. ඉතින් ඇතුළට යාමේ ආසාව යටපත් කරගෙන අපි හැරිල ආවා.

කොළඹ නුවර වැනි නගරවල  තියෙන ප්‍රතිමා බොහෝවිට ජාතික වීරයන්ගෙ, එහෙම නැත්නම් යම් යම් ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයන්ගෙනෙ. වවුනියාවෙ ඇති බොහොමයක් ඔවුන්ගෙ සාහිත්‍යයටසේවය කළ අයගෙ ප්‍රතිමා. එමෙන්ම ඒවා සාදා ඇත්තෙත් ඉතා මෑත කාලයේ.

තවත් දිනක අපි ධීවර ගම්මානයක් පසු කරමින් ගිහින් නැවතුනේ හමුදා කඳවුරක් අසල ඇති වැවක් ළඟ. එතන ඉතාම සුන්දරයි.  කුරුලු උණ තියෙන අයට යන්න අපූරු තැනක්. නා නා ප්‍රකාර කුරුල්ලන්, විශේෂයෙන් උකුස්සන්, කොකුන් වර්ග එතන පිරිලා.

නැවත වවුනියාවෙ යන්න ලැබෙන දිනයක් එනතුරු මම ආසාවෙන් ඉන්නවා.