ගිරග්ග සමජ්ජ

උන්වහන්සෙ පෙරුම් පිරුවෙ අපි වෙනුවෙන්

බුදුරැස් විහිදෙන, ධාතුන් වහන්සේලා පෙලහර පාන, අනුහස් තියෙන පුදබිම් වලට අපේ උපාසක ඇත්තො ඇදී යන්නෙ වැල නොකැඩි.  බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි ඇති ශ්‍රද්ධාව හේතුවෙන් එසේ යන බැතිමතුන්, ඒ හේතුවෙන්ම  බුදුරජාණන් වහහ්න්සේ කියාදුන් මාර්ගයෙන් ඈතට ඇදෙන බව බොහෝ දෙනෙකුට කල්පනා නොවෙන හැඩයි.

වාසි තකා ඍද්ධි ප්‍රාතිහාර්ය පෑම භික්ෂුන් වහන්සේලාට තහනම් කළ  බුදුරජාණන් වහන්සේ, බොහෝවිට පෙළහර පෑවේ මිසදුටුවන් දමනයටයි. දමනය කළ පිරිස හැමවිටම ධර්ම මාර්ගයට ගෙන ඒමට උන්වහන්සේ කටයුතු කලා. නමුත් අද වෙනවිට සැදැහැවත් බැතිමතුන් පෙළහර, අනුහස් ආදිය කෙරෙහි යොමු කරන බැති සිත සත්‍ය ගවේෂණයට යොමු කරන්නේ කලාතුරකින්. අපට අමතක වෙලා  බුදුරජාණන් වහන්සේ කියන්නෙ පෙළහර පාන්නෙකුට වඩා වටිනා අසම සම මනුෂ්‍යයෙක් බව.

බුදුරජාණන් වහන්සේ උපක ආජීවකට තමන් වහන්සේව හඳුන්වා දුන්නේ, තමන් මිනිසුන් අතර උපන්, මිනිසුන් අතර දිවි ගෙවන, එහෙත් මිනිසුන් තුළ වන කෙලෙස් නමැති මඩ ගොහොරුවෙන් මිදුනු අසමසම බුදුවරයෙකු යනුවෙනුයි. බෞද්ධ අපට බොහෝවිට, බුදුවරයෙක් කියන්නෙ අප අතරින්ම බිහිවෙන මනුෂ්‍යයෙක් බව අමතක වෙන බවක් පෙනෙයි. ශ්‍රද්ධාව නිසා බුදුරැස්, පෙළහර වලට වන්දනා කරමින් ගෙවන ජීවිතයෙන් ඉඩක්, සත්‍ය සොයා යාමටත් වෙන් කරනවා නම් ඒක බුදු වරයෙකුට කරන වටිනාම පූජාවක් වේවි.

මොකද…
මනුස්සයෙකුට ලඟා කරගත හැකි ශ්‍රේෂ්ඨතම තත්වයට හෙවත් බුද්ධත්වයට පත්වෙන්න බෝසත්වරයෙක් පෙරුම් පුරන්නෙ අපි වෙනුවෙන්.

සත්‍ය සොයා යන ගමනෙදි සෝවාන්, සකෘදාගාමී ආදී මාර්ගඵල වලට පැමිණ නිර්වාණය ලඟාකරගත හැකි අවස්ථා තිබියදීත්, ඒ අවස්ථා සියල්ල මඟහැර බුද්ධත්වයට පත්වෙන්න යම් මිනිසෙක් කල්ප ගණනක් පෙරුම් පුරනවා නම්, ඒ අපි වගේ සුවහසක් මිනිසුන් කෙරෙහි වන මෛත්‍රිය සහ මහා කරුණාව නිසයි. අපිටත් සසරින් එතෙර වන්නට මාර්ගය විවර කරන්නටයි. මිහිමත පහලවෙන හැම බෝසත් වරයෙක්ම කල්ප ලක්ෂ ගණනාවක් පෙරුම් පුරන්නෙ අපි වෙනුවෙන්. ඒත් ඔවුන් මහා කැපවීමක් කරලා අපි වෙනුවෙන් විවර කරන ධර්ම මාර්ගය, මෝහයෙන් අන්ධ වෙලා අපි විසින්ම වසා දමනවානම් ඒක අපරාධයක්.

සබ්බ පාපස්ස අකරණං
කුසලස්ස උපසම්පදා
සචිත්ත පරියෝ දපනං
ඒතං බුද්ධානු සාසනං

සතුට පතා නතරවෙන්න

සොකරී යන්න එපා…

අද සමාජයේ මිනිසාට සමීපතම දේ මාධ්‍ය කියලා අපි කිව්වොත් වැරදිද? විශේෂයෙන් තරුණ පරපුරට නම් දෙමාපියන්ටත් වඩා විද්‍යුත් මාධ්‍ය සමීපයි වගේ. සමහරු කියනවා වයසෙ වැරැද්ද කියලත්… කොහොමත් අපි අද කතා කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ වැරදි වයස් වල ඉන්න අය ගැන නෙමෙයි. මල් වගේය කියල කියන පුං‍චි දරුවන් ගැන… ඒ වගේම ඒ පුංචි මල් වලට උරුම ළමා කාලය ඔවුන් විඳිනවද කියන කාරණය ගැන.

අද ලිපියේ මාතෘකාව හැටියට ගත් ගීතය, අපි අද කතා කරන්න යන මාතෘකාවට අදාල එක් ගීතයක් පමණයි. මේ වගේ තවත් ගීත මේ ලිපිය කියවන ඔබගෙ මතකයටත් දැන් එනවා ඇති. මේ එක් උදාහරණයක් විතරයි. මේ ගිතයේ හෝ මෙවන් ගීත නිර්මාණකරුවන්, එම ගීත රචකයන් ආදී පිරිසට විරුද්ධව මෙම ලිපිය නොලියන බවත් මුලින්ම සඳහන් කරන්න ඕනෙ. මේ ගීත මාධ්‍ය හරහා ප්‍රචාරය වෙද්දි ඒවා ශ්‍රවණය කරන පොඩි දරුවන් ගීත හරහා උකහා ගන්න දේ ගැනත්, ඒ හරහා පොඩි දරුවන්ගේ මානසිකත්වය හැඩගැසෙන හැටි ගැනත් කතාකරන්නයි අද අපේ වෑයම. ටිකක් හිතන්න, මේ වගේ ගීතයක් අහන පොඩි දරුවෙක් ඔබ වෙත ඇවිත්…

“පැණිරස කෑම දිව ගාලා කංසා බොන්න කියන්නෙ ඇයි අම්මෙ?” කියලා ඇහුවොත් මොකද්ද දෙන උත්තරේ.

ඔබ පිරිසක් මැද ඉන්න වෙලාවක දරුවා ඇවිත්… “ඉඟත් බෝම පොඩි ලැමත් බෝම ඇති කියන්නෙ මොකද්ද තාත්තෙ?” කියලා ඇහුවොත් දෙන උත්තරේ හිතාගන්න පුළුවන්ද?

ඔබ ඒ අවස්ථාවෙ දරුවට සැර කලොත් දරුවා තේරුම් ගනීවි මොකක් හරි වැරදි දෙයක් තමන් අහපු බව. එහෙම කියලා ප්‍රශ්න අහන එක නවත්තයිද? නෑ… ඊලඟ පාර ඔහොම ප්‍රශ්නයක් ආවොත් ප්‍රශ්නෙ අරන් යන්නෙ වෙනත් කෙනෙක් ලඟට. ඒක ඊට වඩා හානිකර වෙන්න පුළුවන්. පොඩි දරුවන්ට නුසුදුසු දේවල් උගන්නන අය ඕන තරම් මේ සමාජෙ ඉන්නවා.

මේ ගීත මාධ්‍ය වලින් ප්‍රචාරය වෙන එක නවත්වන්න අපහසුයි. ගෙදරදි අහන්න නොදුන්නත්, මඟ තොටේදි, බස් රථයකදි දරුවන්ට මේ ගීත ඇහෙන්න පුළුවන්. හොඳම දේ තමයි ඕන දෙයක් කතා කරලා වටහලා දෙන්න පුළුවන් තරමට දරුවන්ව දෙමාපියන්ට සමීප කරගන්න එක. ඕන ගැටළුවක් තමන් එක්ක කතා කරලා විසඳගන්න සුදුසුම පුද්ගලයන් දෙමාපියන් බව දරුවන්ට ඒත්තු ගන්වන්න. පොඩි කාලෙ ඉදන්ම හොඳ නරක කියලා දෙන්න. සැර වැර කරලා නෙමෙයි, බොහොම ඉවසීමෙන්, පුංචි හිත් රිද්දන්නෙ නැතිව.

අද මාධ්‍ය වලින් අහන්න දකින්න ලැබෙන දේ පොඩි දරුවන් හරි ඉක්මණට ග්‍රහණය කරගන්නවා. මීට දශක කිහිපයකට කලින් ජීවත් වුණ දරුවන්ට වඩා ඉක්මණට අද දරුවන් සමාජයට යනවා. ඔවුන් බොහෝදෙනෙක් වැඩෙන්නෙ රූපවාහිනී, පරිගණක එක්ක. නැලවිලි ගී ගයලා දරුවන්ව නලවපු අම්මා අද ඉතාම කාර්ය බහුල වෙලා. ඒ නිසා රූපවාහිනී, වීඩියෝ ගේම් වගේ දේවල් වලට දරුවන්ව යොමු කරලා තම කටයුතු කරගන්න දෙමාපියන් පෙළඹෙනවා. පවතින සමාජ සහ ආර්ථික තත්වය ඉදිරියේ දෙමාපියන්ව වරදකරුවන් කරන්න අපිට බැහැ. නමුත් තමන්ගෙ දරුවන් අහන්නෙ බලන්නෙ මොනවගේ වැඩසටහන්ද, සෙල්ලම් කරන්නෙ ඔවුන්ගෙ වයස් වලට සුදුසු ක්‍රීඩා සමඟද, පරිගණකය, අන්තර්ජාලය හරහා ආශ්‍රය කරන්නෙ තමන්ට ගැලපෙන වයස්වල දරුවන්ද කියන කාරණා ගැන හොයලා බලන එක දෙමාපියන්ගෙ වගකීම. අන්තර්ජාලය හරහා හමුවෙන ඇතැම් මිනිසුන්ගේ සැබෑ ගති හඳුනාගන්න වැඩිහිටියන් පවා අසමත් වෙන සමාජයක පොඩි දරුවන් ගැන අමුතුවෙන් කිව යුතු නැහැ නේද?

අද වීඩියෝ ගේම් පවා ඉතාම ජනප්‍රියයි. අවුරුදු හතරෙ පහේ පුංචි දරුවන් පවා GTA, Warfare වගේ වීඩියෝ ගේම් ක්‍රීඩා කරන බව පාඨක ඔබත් දන්නවා ඇති. වෙඩි තියන්න, මරාගන්න, සොරකම් කරන්න, ගහගන්න දරුවන්ගෙ මානසිකත්වය හැඩගැහෙන්නෙ මේ වගේ ක්‍රීඩා වලින්. භයානකම දේ තමයි මේ හැම දෙයකින්ම වීරයෙක් වෙන්න පුළුවන් කියන අදහස මේ ක්‍රීඩා කරන දරුවන්ගෙ මනසට ඇතුළු වීම. හැබෑ ලෝකෙ ඔය ක්‍රීඩා වලට වඩා වෙනස් කියලා තේරුම් ගන්න තරම්වත් දැනුමක් නැති පුංචි දරුවන්ගෙ අතට මේ වගේ ක්‍රීඩාවක් දෙන්න කලින් වරක් නෙමෙයි දහස් වාරයක් දෙමාපියන් හිතන්න ඕනෙ නේද?

ගොඩක් දෙමාපියන් තමන්ගෙ තරුණ දරුවන්ට බණිනවා. කමකට නෑ, කියන දෙයක් අහන්නෙ නෑ වගේ චෝදනාවල් ඔවුන්ට එල්ල කරනවා. ඒ දෙමාපියන්ට පුළුවන් කල්පනා කරලා බලන්න දරුවා පොඩි කාලෙ දරුව කියන දේ අහගෙන ඉන්න වෙලාවක් තමන් වැය කලාද? දරුවට හරි වැරැද්ද කියලා දෙන්න තමන්ගෙ කාලයෙන් කොටසක් වෙන් කලාද? ළමයි නරක් උනාට පස්සෙ උන්ට බැනලා වැඩක් නැහැ. දරුවො කරන්නෙ කියන්නෙ මොනවද කියලවත් හොයාබලන්නෙ නැතුව දෙමාපියන් වෙහෙසෙන්නෙත් දරුවන්ගෙම අනාගතය වෙනුවෙන් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් නොසැලකිල්ල නිසා දරුවන් අයාලෙ ගියොත් වෙච්ච මහන්සියත් අපරාදෙ, ඊට වඩා දරුවන්ගෙ ජීවිතත් අපරාදෙ. දරුවෙක්ගෙ මුල් ගුරුවරු හැටියට දරුවා සමාජයට යන්න කලින්ම යහපත් ගතිගුණ ජීවිතයට එකතු කරන්න මුල් පියවර තබන්න ඕනෙ ගෙදරින්.

මේ සටහන, පුංචි දරුවො ගැන සැලකිල්ලෙන් ඉඳලා ඔවුන් අයාලෙ යාමෙන් වලක්වාගන්න කියලා අපි ආදරණීය දෙමාපියන්ට කරන ආයාචනයක්.

ගෝතම ගීතය

“කර්මයෙන් සියල්ල සිදුවෙතැයි බොහෝ දෙනා සිතති. ඉරණම කර්මය යයි ඔවුහු සලකති. කර්මයෙන් සියල්ල සිදුවේ නම් උත්සාහයක් කුමටද බ්‍රාහ්මණය? මේ කර්මවාදය නිසා බොහෝ මනුෂ්‍යයෝ නිවටව පසුවෙති; අලස ව නිදති. යහපත් සිතිවිලිත් දෘඪ ආත්ම ශක්තියක් ඇත්නම් පින්වත ඔබට බුදු විය හැකි ය. සිත දෛවයේ නිර්මාතෘ වරයාය. ඔබේ සිතුවිලි බලය අනුව ඔබේ ඉරණම විසඳේ.” (පිටුව 126)

බෞද්ධ සංස්කෘතියේ සහ බෞද්ධ දර්ශනයේ ශ්‍රේෂ්ඨත්වය නිමිති කරගෙන නවකතා රචනයට ප්‍රසිද්ධියක් උසුලන ජයසේන ජයකොඩි නම් අපූර්ව ලේඛකයා අතින් අකුරු කෙරුණු තවත් නවකතාවක් ගෝතම ගීතය නම් වෙයි. අසමසම ලොව්තුරා බුදුවරයෙකුගේ ගුණ මහිමය ගැන විස්තර කෙරෙන මෙම නවකතාවට පාදක කොටගෙන ඇත්තේ බුදුන් වහන්සේව විවාහ කරගන්නට සිතා එය ඉටුනොවූ පසු උන්වහන්සේගෙන් පලිගන්නා අරමුණින් විවිධ අකුසලයන්හි යෙදුණු මාගන්ධි බැමිණියගේ කතාවයි. සියළු අපහාස, දෝෂාරෝපණ මධ්‍යයේ නොසෙල්වී සිටිමින්, උපේක්ෂාවෙන් විඳදරාගන්නා බුද්ධ චරිතය මෙම කතාව පුරාවටම අපූරුවට විස්තර කරන්නට ලේඛකයා සමත් වී ඇත.

“දරුව ඔබටත් උවමනා නම් අඳුර විනිවිද දැකිය හැකි නැණසක් ලද හැකියි.”

“ස්වාමීනි… නිවන් අවබෝධ වුවහොත් යලි උපතක් නැතැයි අසා ඇත්තෙමි. මේ මහා වනයෙහි සිඟාලයෙකුව ඉපදීම එවන් නිර්වාණ සම්පත්තියකට වඩා මට වැඩදායකය ස්වාමීනි.”

“දරුව නාලක… මේ මනුෂ්‍ය ජීවිතය නිසා ඔබ ලබන තෘප්තිය කුමක්ද?”

“ස්වාමීනි මම මනෝ රාජ්‍යයක ජීවත් වන්නෙක්මි. මටම ආවේණික ලෝකයක් තනා ඒ තුල උදම් සිතින් පසුවන්නෙමි.”

” දරුව මම ඔබට සත්‍යය පසක් කිරීමට තව දුරටත් නොවෙහෙසෙමි… සතුටින් සොම්නසින් ජීවත් වන්න. කැමති කාලයක් භවයෙහි සැරිසරන්න.” (පිටු 99-102)

නිර්වාණාවබෝධයට පින් පුරා ඇති මිනිසුන් සොයා ගම් නියම් ගම්වල සැරිසැරුව සේම, නිවන් මඟට එන්නට පින් පුරා නැතිවුන් නිවන්මඟට ගැනීමට දිගින් දිගටම උත්සාහ නොකොට ඔවුනට සුදුසු ලෙස ජීවත් වීමට ආශිර්වාද කළ ගෝතම බුදුන් වහන්සේ සියළු සත්වයන් කෙරෙහි අනුකම්පාවෙන් කටයුතු කළ ආකාරය මෙන්ම, මිත්‍යා දෘෂ්ඨිකයන්ගෙන් බුද්ධ චරිතයට සහ ශාසනයට එල්ල වුණු ප්‍රහාර, දෝෂාරෝපණ ගැනද මෙම නවකතාවෙන් පැහැදිලි කෙරෙයි.

පිච්චමල නවකතා මාලාව ඇතුළුව සම්බුද්ධ ශාසනය, භික්ෂු චරිතය පිළිබඳව පහන් හැඟීම් පාඨකයා තුල ඇතිකරන නිර්මාණ රැසක් අපවෙත ගෙන ආ ජයසේන ජයකොඩි නම් වූ ලේඛකයා විසින් දැයට දායාද කළ තවත් සිත් පහන් කරවන කෘතියක් ලෙස “ගෝතම ගීතය” නම් කළ හැකිය.

කෙනෙකුගේ චිත්ත ශක්තිය අනුව නිවන සාක්ෂාත් කරගැනීම හෝ සසර දිගු කරගැනීම හඳුනා, කෙලෙස් වඩන්නන්ට අනුකම්පා කළ ගෝතම බුදුන් වහන්සේගේ විතරාගී ගුණය “ගෝතම ගීතය” පුරා ලියවී ඇත්තේය.

දහම් පද

”නතං කම්මං කතං සාධු
යංකත්වා අනුතප්පති
යස්ස අස්සුමුඛෝ රොදං
විපාකං පටිසේවති”

යමක් කොට පසුතැවිලි වීමට සිදුවේ නම්, දුකට පත්ව අඬමින් එහි විපාක විඳීමට සිදුවේ නම්, එවන් ක්‍රියා සිදු නොකළ යුතුය.

”තං ච කම්මං කතං සාධු
යං කත්වා නානුතප්පති
යස්ස පතීතො සුමනො
විපාකං පටිසෙවති”

යම් ක්‍රියාවක් කළ පසුව පසුතැවීමක් ඇතිනොවේද, එහි විපාක ප්‍රීතියෙන් යුතුව විඳීමට හැකිවේද, එවන් කටයුතු වල නියැලීම යහපත්ය.

(ධම්මපදයෙන්)